- Ի՞նչ ռիսկեր է պարունակում ստատուս-քվոյի պահպանումը հայ-ադրբեջանական բանակցային գործընթացում։
- Ներկայումս Հայաստանը ի՞նչ ռեսուրսներ և հնարավորություններ ունի բանակցություններում։
- Ինչքանո՞վ է հայկական կողմի համար շահեկան բանակցությունների երկկողմ, առանց միջնորդների ձևաչափը։
- Միջնորդավորված բանակցությունների ի՞նչ տարբերակներ կան առհասարակ, և ինչո՞ւ են դրանք ոչ նպատակահարմար այս կամ այն կողմի համար։
- Ի՞նչ հեռանկար է սպասվում Հայաստանին խաղաղության պայմանագրի շուրջ բանակցությունների դադարեցման պարագայում։
- Ի՞նչ հարցերում Թուրքիան և Ադրբեջանն ունեն ներքին կոնֆլիկտներ։
- Արդյո՞ք ռացիոնալ էր հայկական կողմի` բանակցությունների քառակողմ ձևաչափի (Հայաստան, Ադրբեջան, Ֆրանսիա, Թուրքիա) մերժումը։
- Արդյո՞ք Ադրբեջանի քաղաքական հռետորաբանության և բանակցային գործընթացի միջև կան հակասություններ։
- Ինչո՞ւ Ադրբեջանը չի ստորագրում Խաղաղության պայմանագիրը։
Անվտանգային հարցերին նվիրված «Դիլեմա» հաղորդաշարի հերթական թողարկմանը այս հարցերը վերլուծում են պատմաբան Նժդեհ Հովսեփյանը, Ալիք Մեդայի հիմնադիր Արսեն Խառատյանը և «Անվտանգային քաղաքականության հետազոտական կենտրոնի» ղեկավար Արեգ Քոչինյանը:
Արսեն Խառատյան
«Մեր խոսակցությունը բանակցային գործընթացի հնարավոր ֆորմատների մասին պետք է ընդլայնել և բաց մտքով նայել շատ հարցերին: Որքան էլ երկկողմ բանակցությունները խնդրահարույց լինեն, դրանք ունեն դրական կողմեր:
Ադրբեջանն անընդհատ կարողանում է մնալ օրակարգ թելադրող, այն պատճառով, որ Հայաստանն իր ունեցած դիվանագիտական այլ տարածքները կամ զիջել է ընդհանրապես, կամ կառուցողական երևալու պատճառով ընտրել է դրանց մասին չխոսելու տարբերակը»:
Նժդեհ Հովսեփյան
«Խաղաղության պայմանագիրը լինելու է երկու երկրների միջև իրավաքաղաքական հարաբերությունների հիմք և թույլ է տալու չեզոքացնել պատերազմի սպառնալիքը: Խաղաղության պայմանագրի նկատմամբ պետք է իջեցնել ակնկլիքների սանդղակը և ստանալ պայմանագրով այն ամենը, ինչ հնարավոր է:
Իսկ հայ-ադրբեջանական հարաբերությունները թշնամական մակարդակից պետք է փոխել մրցակցայինի՝ կիրառելով դիվանագիտական ողջ գործիքակազմը»:
Արեգ Քոչինյան
«Մեզ համար շատ ավելի շահեկան կլիներ, եթե հայ-ադրբեջանական բանակցություններում լիներ մեզ առնվազն հաճելի որևէ միջնորդ:
Բայց երկկողմ բանակցությունները վատ են համեմատած բազմակողմ-երաշխավոր ձևաչափի հետ, որը սակայն լավ է ընդհանրապես բանակցություններ չլինելու տարբերակից»:
