Մենք ապրում ենք սրացումից սրացում կամ վերջնագրից վերջնագիր տրամաբանության մեջ, երբ երկիրը գտնվում է պերմանենտ օպերատիվ՝ այսրոպեական կառավարման մեջ, առանց քիչ թե շատ ձևակերպված ռազմավարական նպատակների, առանց անգամ մարտավարական նպատակների ու այդ ամենի սպասարկման…
…Կիսալուծումներն ու գավառական խորամանկությունները չեն անցնելու. կամ Հայաստանը սկսում է լրջորեն զբաղվել տնային աշխատանքով՝ իր կարողությունների ամրապնդմամբ անվտանգության՝ որպես լայն կոնցեպտի բոլոր ոլորտներում, կամ այդ ընտրության շրջանակներում սուբյեկտայնության հնարավորությունը փակվում է։ Եվ այս ջանքերի բացակայությունն է իմ մտավախությունների հիմնական դրդապատճառը։
Իրատեսությունը չի կարող մտավոր ծուլության կամ անկամության առիթ լինել, հակառակ դեպքում դա իրատեսություն չէ, այլ կա՛մ քաղաքական ապիկարություն, կա՛մ այլ (հաճախ՝ նեղ անձնական) շահերի սպասարկում։
Ամբողջական սյունակը կարդացեք՝ անցնելով հղմամբ։
