Անվտանգային հարցերին նվիրված «Դիլեմա» փոդքասթի արտահերթ թողարկման մեջ այս հարցերը վերլուծում են պատմագետ Նժդեհ Հովսեփյանը, հրապարակախոս Գոռ Մադոյանը և «Անվտանգային քաղաքականության հետազոտական կենտրոնի» ղեկավար Արեգ Քոչինյանը:
- Ինչո՞ւ է միֆականացվել Արցախյան հարցը:
- Ի՞նչ հետևանքների կարող է բերել Հայաստանի պատմությունը համաշխարհային պատմությունից մեկուսացնելը:
- Ո՞րն է երրորդ ուժի բացառման բանաձևը:
- Ի՞նչ անել, որ ապահովվի Հայաստանի անկախ, հարատև պետականությունը:
- Արդյո՞ք վերջին 50-60 տարվա մեջ եղել են նման թշնամանքի և ատելության դեպքում համակեցության նախադեպեր:
- Ի՞նչ դեր ունեն ԱՄՆ-ն ու Ռուսաստանը հայ-թուրքական հարաբերությունների կարգավորման հարցում:
- Հիմա ի՞նչ է ուզում Ադրբեջանը:
- Արդյո՞ք հիմնավոր են բնաջնջման վախերը, և ինչպե՞ս պետք է աշխատել դրանց հետ:
Նժդեհ Հովսեփյան
«Եթե որոշում ենք, որ պիտի պայքարենք, այսինքն Ադրբեջանի և Թուրքիայի հետ գնում ենք կնֆրոնտացիայի ճանապարհով՝ ուրեմն պետք ա ամբողջ պետությունը վերցնես, կուբիկ-ռուբիկի վրայից փոխես՝ դնես ռազմական ռելսերի վրա»։…
«Արցախի հարցը մենք ֆետիշացրել ենք, փոխարենը նայենք տարածաշրջանի տեսանկյունից, հստակ ակտորների՝ Թուրքիայի, Իրանի, Ռուսաստանի, Միացյալ նահանգների, ԵՄ-ի, ինչու ոչ նաև Չինաստանի։ Պետք է ընդամենը իրենց աչքերով նայել ու հասկանալ, որ դա ընդամենը կոնցեպտ է, խնդիր։ Աշխարհում յուրաքանչյուր խնդիր օգտագործվում է մեծ պետությունների տարածաշրջանային, գեոքաղաքական շահերի համար»։
Գոռ Մադոյան
«Մենք պետությանը նայում ենք ոչ թե որպես անընդհատ փոփոխվող, ադապտիվ մի կառույցի, որը պետք է ադապտանա նախ՝ իր հասարակության պահանջներին, հետո նաև միջազգային և տարածաշրջանային իրավիճակին՝ փորձելով համադրել դրանք, որ կատրված տաշտակի առջև չկանգնի… այլ մենք մտածում ենք մեկ և միշտ լուծված իրավիճակի մասին՝ «ֆիքսել ենք ստստուս քվոն, Աստված կամ պատմությունը մեզ տվել է ճշմարտությունը, մեզ էլ մնում է միայն մեր պապերի պես ապրել»։ Նախնադարյան հասարակությանը հարիր ինչ-որ անիմիզմի տրամաբանության մեջ է՝ անընդհատ նույն բանն են անում, ցանկանալով ստանալ նույն արդյունքները»։
