- Ինչպե՞ս են զանգվածային լրատվության միջոցներն առնչվում ազգային անվտանգության հետ:
- Ի՞նչ դեր ունի մեդիան այսօրվա Հայաստանում:
- Լրագրողն ինչպե՞ս պետք է կողմնորոշվի հաճախակի փոփոխվող քաղաքական ուղերձների պարագայում:
- Ազատ խոսքն ու պատասխանատվությունը. ինչպե՞ս է աշխատում արագ հերքման ինստիտուտը:
- Արդյո՞ք հայաստանյան ԶԼՄ-ները տարբեր ուժերից կախվածության մեջ են:
- Ինչպե՞ս հաղթահարել հասարակության, իշխանության և մեդիա ներկայացուցիչների միջև վստահության ճգնաժամը:
Անվտանգային հարցերին նվիրված «Դիլեմա» փոդքասթի հաջորդ թողարկման մեջ այս հարցերը վերլուծում են Երևանի մամուլի ակումբի նախագահ Բորիս Նավասարդյանը, Հայաստանում «Freedom House» միջազգային իրավապաշտպան կազմակերպության ներկայացուցիչ Անդրանիկ Շիրինյանը և «Անվտանգային քաղաքականության հետազոտական կենտրոնի» ղեկավար Արեգ Քոչինյանը:
Անդրանիկ Շիրինյան
«Կարծում եմ արդյունավետ մեխանիզմներից մեկը «տարածումը» կանխող քայլեր ձեռնարկելն է։ Պետք է պետության ներսում ունենալ այդ գիտակցումը, որ պետք է լինեն ինչ-որ ինստիտուտներ, որոնք կկանխեն նմանատիպ նարատիվների տարածումը, այլ ոչ թե՝ դրանց հերքումը։ Հերքումը չի տարածվում այնպիսի մասշտաբներով և արագությամբ, որքան ապատեղեկատվությունը»։
Բորիս Նավասարդյան
«Եթե մակերեսորեն մոտենանք, ապա ամեն ինչ շատ հեշտ է և պարզ. Պետք է լինի պետական գաղտնիքի մասին հստակ օրենք, պետական գաղտնիքների ցանկ և դրանց համապատասխան պետք է գործեն նաև լրատվամիջոցները»…
…«Կա սկզբունք, որը պտք է նկատի ունենալ. Պետական գաղտնիքի առաջնային պատասխանատվությունը, որը կապված է նաև ազգային անվտանգության հետ՝ կրում է գաղտնիքի կրողը, այլ ոչ թե պոտենցիալ տարածողը»։
Արեգ Քոչինյան
«Ցանկացած մարդ միայն սուր իրավիճակներում չէ, որ պետք է իրեն հաշիվ տա և պատասխանատու լինի։ Աշխարհը փոխվել է, և այլևս յուրաքանչյուրս ենք ըստ էության տեղեկատվություն ստեղծող և տարածող, իսկ այս դեպքում մի փոքր ավելի շատ է նրբանկատություն պահանջվում»։
