Գյումրիում տեղական ինքնակառավարման մարմինների ընտրություններ են։ Ընտրարշավը, որն ավարտվում է այսօր, աչքի ընկավ դրական ու բացասական կողմերով։ Անզիջում պայքար է ծավալվել ինչպես գաղափարական ու աշխարհաքաղաքական պատկերացումների, այնպես էլ անձնական դաշտում։ Հաջողության հավակնող հիմնական ուժերին կարելի է բաժանել չորս խմբի։
Իշխանությունն այդ ընտրություններին ներկայացել է Գյումրու քաղաքապետի ժամանակավոր պաշտոնակատար Սարիկ Մինասյանի դեմքով։ Նրա նախընտրական արշավի հիմնական դրույթները կրկնում են իշխանությունների մոտեցումները՝ ժողովրդավարության ամրապնդում, նախկին-ներկա խոսույթ, իսկ Գյումրու խնդիրների վերաբերյալ՝ առաջընթացի ու զարգացման խոստումներ։
Արմատական ընդդիմության երկու թևերը, որոնք ներկայացնում են Ռուբեն Մխիթարյանը և Մարտուն Գրիգորյանը, այս մոտեցումներին հակադրում են ագրեսիվ հռետորաբանություն, որն արծարծում է Արցախի կորուստը, անվտանգային միջավայրի խաթարումն ու նմանատիպ թեմաներ։ Մատնանշվում է նաև վերջին յոթ տարիների ընթացքում ներկա իշխանությունների կողմից Գյումրու կառավարման ցածր որակը։
Եվրոպամետների կողմից առաջադրված թեկնածու Լևոն Բարսեղյանը հանդես է գալիս որպես այլընտրանք։ Նրա թեզերն առավելապես վերաբերվում են Գյումրիում առկա ներքին խնդիրների լուծմանը։ Նա նշում է, որ իրենց ծրագիրը Գյումրիի զարգացման ու առաջըթացի միակ իրատեսական մոտեցումն է։
Եվ վերջապես Գյումրու նախկին քաղաքապետ Վարդան Ղուկասյանը պաշտպանում է ռուսական ներկայությունը Գյումրիում և իր ընտրողներին խոստանում է կյանքի որակի բարելավում՝ «ռուսական փողերի միջոցով»։
Ըստ ամենայնի՝ մյուս թեկնածուները հաջողության էական հավակնություններ ունենալ չեն կարող։
Նշված միտումները վկայում են Գյումրիում առաջին հերթին արժեքային բախման մասին։ Զարմանալի չէ, որ բազմաթիվ են անձնական դաշտում փոխադարձ «կրակոցները»։ Եվ դրանք ակնհայտորեն ի ցույց են դնում կողմերի արժեքային համակարգերի տարբերությունները։ Օրինակ, եթե Մինասյանը և Մխիթարյանը Հանրային հ/ը եթերում մասնակցում են բանավեճի, աղմկում են և փորձում միմյանց «ապացուցել» իրենց թեզերի իրական լինելը, ապա Գրիգորյանը նույն բանավեճի ընթացքում «մեղադրում է» իշխանության ներկայացուցչին՝ իր ընտանիքի անդամների ձերբակալության համար, իսկ Մինասյանը փորձում է արդարանալ և ոչ թե մատնանշել հանցանք կատարելու հնարավոր փաստը։ Բարսեղյանն այս համատեքստում ևս առանձնանում է՝ զերծ մնալով ոչ կառուցողական երկխոսությունից, հետևողականություն հանդես բերելով ընդունված պայմանավորվածությունների, կարգուկանոնի նկատմամբ և առաջին հերթին կարևորելով գյումրեցու բարեկեցությունը։
Արժեքային համակարգերի տարբերության ավելի ցցուն օրինակ է Վարդան Ղուկասյանը, որը ոչ միայն չմասնակցեց բանավեճին՝ ցույց տալով արևմտյան ժողովրդավարական ավանդույթների նկատմամբ իր արհամարհական վերաբերմունքը, այլև իր հանրային խոսույթում պարբերաբար ակնարկում է «հանցավոր ենթամշակույթի» հանդեպ իր հարգանքն ու խոնարհումը։
Ի՞նչ է ցանկանում Գյումրեցին․ ժողովրդավարական, բայց նաև «իրական» Հայաստա՞ն, վերադարձ մինչհեղափոխական հարաբերությունների՞ն, արևմտյան արժեքների ոգով կառավարու՞մ, թե՞ «գողական» բարքերով համեմված ռուսական ներկայության ամրապնդում՝ կտեսնենք արդեն օրեր անց։ Բայց այն, որ Գյումրեցին այսօր ունի ընտրության հնարավորություն՝ արդեն ձեռքբերում է։
Ռոբերտ Ղևոնդյան
